Pagina's

zondag 29 juli 2012

Minstens zo goed, stukken goedkoper

Tot eind vorig jaar zat er een zieltogende kruidenierswinkel tegenover ons appartementencomplex. Het was van een Italiaan met glimmend, achterover gekamd haar en om elke vinger twee ringen. In de schappen lag pasta uit Milano, maar ook Kameroense filterkoffie en Franse wijn. Hij bakte pizza’s, er was een groenteafdeling en een slagerij. Vlees bestellen ging wat moeizaam: dikwijls hing de bediende op een stoel te snurken. Met zijn hoofd plat op de toonbank. Daar geneerde hij zich overigens niet voor.
Omdat de eigenaar er glad uitzag en Italiaan was bovendien, spraken boze tongen uit de buurt over witwaspraktijken van de Cosa Nostra. Waarom zou zo’n gast anders in Kameroen een kruidenierswinkel beginnen? Maar als dat het geval was, dan had ie het toch niet goed aangepakt. In de maanden na onze intrek in het appartement zagen wij de hoeveelheid waar op de schappen wekelijks slinken. Van de verse groenten waren op het laatst alleen uien en een bos radijsjes over, de pasta en de wijn werden niet meer aangevuld, de slagerij sloot en de pizza cuatro estaciones was gedegenereerd tot een bodem bestreken met tomatenpuree en gegarneerd met champignons uit blik. De Italiaan stond op een gegeven moment zelf achter de kassa om personeelskosten uit te sparen.
Toen het nog slechts een kwestie van dagen zou zijn, eer de winkel sloot, kwam er plotseling een scheepslading Italiaanse producten binnen. Hompen mozzarella, pasta in allerlei vormen en kleuren. De pizza’s werden weer belegd met salami en artisjokkenhartjes. Maar de opleving was eenmalig en van korte duur: begin december viel het doek definitief.

De Franse winkelgigant Casino kocht daarop het pand van de Italiaan en dat was waarschijnlijk de beste zet van onze kruideniersmaffia ooit. De drie man personeel die waren overgebleven, werden zelfs in dienst genomen door de nieuwe eigenaar: iets waar die gasten zelf ook versteld van stonden. De Italiaan vertrok voor een gondeltocht naar Venetië, waarschijnlijk in gezelschap van een nieuwe, twintig jaar jongere vriendin en Casino sloot drie maanden de deuren om de zaak ‘op orde te brengen‘.
Bij de opening ergens eind maart oogde de nieuwe indeling vrij sober. De schappen zaten weer vol, maar het waren producten van gemiddelde kwaliteit. Basisproducten, geen poespas. Maar gaandeweg kwamen er steeds meer luxeproducten bij. Het begon met Lays chips, gevolgd door gerookte zalm, olijven met amandelvulling en Orangina Light. En kijk nu. De slagerij is weer tot leven gewekt met paté de campagne, entrecote en kalkoensalami. Casino heeft zich duidelijk op een publiek gericht dat flink wat te besteden heeft. Niet verkeerd: Lays bolognese in het weekend is een feest.

Maar de producten die deze week in de schappen zijn gelegd, slaan alles. Er ligt Casino-brood, een halve mik fabrieksboterhammen voor 4 euro, terwijl een versgebakken stokbroodje verderop twintig eurocent kost. Verpakte Emmentaler kaas, 8 plakken voor 5,5 euro. Vleestomaten: zeven euro de kilo (lokale tomaten voor één zesde van de prijs). Een bakje champignons voor 12 euro. Wie koopt het? En toen ik langs de koeling liep, zag ik een literfles Yoplait-yoghurtdrink voor 15 euro. Frambozensmaak weliswaar, maar v-ij-f-t-i-e-n euro voor een fles veredelde Yogho Yogho?! Ja, het was echt waar. ‘Par avion‘ stond er als lokkertje onder geschreven. Rechtstreeks ingevlogen vanuit de voorraadmagazijnen van Casino France. Dagvers. Het moet niet gekker worden.

Kan het ook anders? Jawel. Een Albert Heijn er neer planten met allemaal euroknallers. Dit gouden idee kreeg ik toen ik gisteren op straat een zwerver tegenkwam. Hij was aan het scharrelen bij de vuilcontainer en droeg een blauwe stofjas. Waarschijnlijk zo een van een Leger des Heils-actie want het stikt hier van de tweedehands textiel uit Europa. Op de rug was een tekst gedrukt. ‘AH Huismerken. Minstens zo goed, stukken goedkoper.’ De prijzenoorlog in Yaoundé mag wat mij betreft beginnen.        

Door Jeroen