Organisch souvenirtje

Tja, het blijft natuurlijk een tropisch land, Kameroen. En in tropische landen heb je gekke, leuke en ook vieze beestjes. Of nou ja, vies? Als je een wormpje op de grond ziet kruipen, is dat natuurlijk niet vies. Het wordt een ander verhaal als ie zich uit je eigen been wurmt...

Mijn moeder vond het tijd worden voor een bezoekje. Ze boekte een ticket en liet ze zich onderdompelen in de cultuur en natuur die Kameroen te bieden heeft. Naast een paar dagen zon zee strand, bezochten we een dorpje diep verscholen in het oerwoud, waar behalve een eigenwijs jochie dat aan Jeroens haren trok, ook pygmeeën wonen, die we bezochten, alsook een houtkap-gebied en plantages met ananas, koffie, en cacao.

We sliepen in een soort herberg. Jeroen had de eigenaresse ervan op een congres in Yaoundé ontmoet. De voorzieningen waren niet bepaald luxe te noemen, alhoewel de uitbaatster de rijkste inwoonster van het dorpje bleek te zijn, gezien het feit dat ze elektriciteit had (wat op zijn beurt de dorpelingen massaal naar de televisie trok, met het geluid op volle sterkte). Voor de rest moesten we het doen met een buitentoilet dat bestond uit een gat in de grond afgezet door een houten schutting. Ook de douche was niet meer dan dat. En het water moest uit de put worden gehaald.

Het moet ergens in deze omstandigheden zijn geweest dat mijn moeder en de zogenaamde mango fly elkaar troffen, of beter gezegd de eitjes van deze beruchte vlieg. En dat terwijl we nog zo zorgvuldig omgingen met onze natte handdoeken, waarvan bekend is dat de vlieg haar legsel het liefst daarop kwijt wil. Daarom had ik, toen mijn moeder een dag na terugkomst in Yaoundé klaagde over een pijnlijk gevoel in haar been, niet het geringste vermoeden dat er iets aan de hand kon zijn. Ik was er zelfs van overtuigd dat het bultje gewoon een puistje betrof. Bovendien was het twee dagen voor haar vertrek naar Nederland, dus raadde ik haar aan af te wachten. Dit mede gezien de wisselvallige medische deskundigheid in dit land met bijbehorende prijskaartjes.

Vijf dagen later, wanneer mijn moeder terug in Nederland is, laat ze me weten even bij de huisarts langs te zijn geweest, omdat het 'puistje' op haar been inmiddels uitgegroeid is tot een fikse ontsteking van een euromunt groot. De dokter heeft haar een lichte antibiotica meegegeven en een ontstekingsremmende zalf. Wanneer het binnen een week niet betert, moet ze terugkomen.

Maar daar hoeft ze niet op te wachten, want twee dagen later dient de oplossing zich vanzelf aan. Terwijl ze in de auto naar huis rijdt, wordt ze overvallen door een enorme jeuk op desbetreffende plek. Thuisgekomen haast ze zich om de pleister met zalf van haar been te halen en daar kruipt de boosdoener net met het laatste deel van zijn lijfje uit de wond en valt (nog net niet met een plofje) op de grond.

Gelukkig houdt men aan deze ervaring niets over. Lichamelijk dan. Emotioneel kunnen de gevolgen wellicht groot zijn. Bij mijn moeder echter niet. Die schrijft ons dezelfde avond, tien minuten na de geboorte van deze vlieg-in-wording, in alle rust het volgende sms'je: "hallo, er kruipt zojuist een worm uit mijn wond. Hij is doorschijnend wit met kleine streepjes. Weten jullie misschien wat het kan zijn? Ik heb het in een potje gedaan."

Nou mam, dat is een organisch souvenirtje. Oftewel: een smeuïg verhaal voor op verjaardagsfeestjes. 
So, who's next?

Door Marijke