Dodelijk gif

Het Internationale Feest van de Vrouw, afgelopen dinsdag, eindigde voor twee Kameroenezen in een verbeten gevecht. We waren voor een workshop in het zuidoosten van het land en proostten in een lokale bar op de afsluiting. Aan het tafeltje naast ons zaten twee vrouwen en een man. Ze waren dronken en nogal luidruchtig, maar ach, tijdens het feest hadden we al genoeg goed bezopen vrouwen gezien die hún dag extra allure wilden geven. Met dans, zang en palmwijn. Of, in dit geval, een paar flessen bier. Niets nieuws onder de tropische zon.

Maar plots sloeg de stemming bij het gezelschap om. De vrouwen zetten het op een krijsen en gooiden met de flessen bier. Ze spatten tegen de muur in scherven kapot. Onmiddellijk daarna vlogen ze elkaar letterlijk in de haren en trokken eraan. Oké, het zijn weliswaar pruiken, maar zeg me niet dat het geen pijn doet! Aan de kreten te horen, waren ze wel degelijk aan het lijden en dus mengden enkele van ons zich in het gevecht om de kluwen haar te ontwaren. De man in kwestie stond er wat beduusd bij.

Er kwam nog net geen schaar aan te pas, maar mijn chauffeur moest wel een paar karateslagen geven om de pruiken te scheiden. En toen ze onder veel geschreeuw afdropen, - elk een andere kant op -, bleek de aanleiding een amoureus conflict te zijn. De echtgenote en haar vriendin vochten om dezelfde man.

Het was voor mij de eerste keer dat ik zo’n passienood zag eindigen in plukken haar en gebroken glas. Normaal gaat zoiets er slinkser aan toe. Van mijn voormalige projectcollega weet ik dat hij een huisman had om de was te strijken en de vloer te boenen. Zijn vrouw is namelijk een Afrikaanse. En zij wilde persé geen schoonmaakster in het appartement omdat die kruiden in het eten kon stoppen. Met als doel haar man te verleiden.

Drie weken geleden was er een ruzie in kennissenkring om een soortgelijk voorval. Het stel had een heftige woordenwisseling omdat de echtgenoot vreemd was gegaan. Nee, het had niets te maken met een doodgebloeide liefde of gebrek aan lust. De minnares had met voodoo de man in bedwang. Daar kwam het gevaar vandaan.

Het kan bonter. Toen ik in een stad in het westen van het land was, zei mijn collega dat ik me niet aan getrouwde vrouwen moest vergrijpen. Het kwam eerlijk gezegd niet eens in me op, maar ik was wel razend nieuwsgierig waarom dat gevaarlijk kon zijn. ,,Als de man erachter komt, kan hij je doden’’, was zijn antwoord. En hoe dan, vroeg ik: met een mes, machete of een pistool? Hij schudde het hoofd. ,,Hij zal vergif gebruiken.’’ En hij legde uit hoe de bedrogen echtgenoot iemand van de lokale stam inschakelt. Die bewaren een magisch recept. Ze nemen een overledene en wikkelen hem in een doek. Vervolgens hangen ze het lijk aan een stevige tak en laten het een paar dagen rotten. Het vocht dat bij de ontbinding ontstaat, vangen ze op in een kom. Dat is vergif. ,,Je giet een paar druppeltjes in het drankje bij degene die je vrouw heeft afgepakt of je kunt het met een rietje naar hem toe blazen. En dan sterft ie een gruwelijke dood.’’ Daar was hij vast van overtuigd.

Tja, dat lijkt me niet prettig, zei ik hem. Maar waarom moest het meteen zo radicaal? Na het gevecht daar in die lokale bar op de avond van het Internationale Feest van de Vrouw ontstond er namelijk een stevige discussie over vreemd gaan. En een van de stamgasten, een oudere man, was vrij stellig in zijn mening. Dat gevecht tussen de vrouwen hoorde erbij, beweerde hij. Volkomen normaal. ,,Als je elke dag cassave eet, wil je ook wel eens bakbanaan proberen.’’

We bestelden nog maar een nieuwe fles bier.

Geplaatst door: Jeroen