Kan iemand mij vertellen waar de Ikea is, alsjeblieft?

Ik heb zojuist mijn zwakke plek ontdekt. En ik schaam me. Voor het eerst sinds ons verblijf hier, voel ik me een enorm verwende, blanke Europeaan. Maar ik irriteer me ineens aan al die halve spullen! En dat voor iemand die altijd beweerde geen waarde te hechten aan materialisme. Ja, makkelijk gezegd als alles het gewoon doet in Nederland. Waar je waar krijgt voor je geld. Waar GARANTIE bestaat. Waar je speciale klaagbalies hebt, in een echte, overdekte winkel. Waar je een tirade tegen zo’n zielig kijkend meisje kunt beginnen, omdat je imac het niet goed doet. En waar je je geld terug kunt krijgen, als de kleuren van het schilderij achteraf toch niet zo mooi passen bij de rest van de inrichting!

Het is mijn eigen schuld. Ik weet het ook. Hoe kwam ik op de gedachte om, bij gebrek aan een strijkplank, Jeroen’s witte blouse te strijken op onze nieuwe bank? Die met de mooie oranje kussens. Die afgeven dus. Waarom was die bank ook alweer zo duur? Oh ja, omdat het schuim van de kussens van zo’n goede kwaliteit is. Ah, dat schuim dat nu al zo plat is als een dubbeltje, omdat we er een paar keer op gezeten hebben? Of was het omdat er exclusief hout is gebruikt? Nee, ik weet het! Het zijn de meegeleverde houtwormen, die hopen zaagsel op de grond achterlaten. Die ons laten weten dat we ervan moeten genieten zolang het nog kan.

plekbed

Gelukkig hebben we inmiddels een carpenter gevonden. Een vakman. Die weet waar ie het over heeft. Je laat ‘m een plaatje op het internet zien en hij maakt het na. Een simpel tekeningetje volstaat ook. Hij heeft ons bed gemaakt. Prachtig, solide, slaapt heerlijk. Niets mis mee. Alleen wat kleinigheidjes, je kent het wel. Het nachtkastje wiebelt en het laatje kan niet open. Oh ja, en de dikke laag vernis, die hij er op het laatst heeft opgesmeerd, moet nog drogen. Zodat ik ’s nachts eerst mijn haren los moet trekken uit die vette smurrie voordat ik me kan omdraaien. Maar dat is niet erg, hoor. Het geeft alleen een beetje veel was, hè? Al dat bevlekte beddengoed. Maar ja, ik heb toch niet veel te doen. En is toch leuk? Elke dag die enorme lappen stof met de hand wassen. Dat wilde je toch? Lekker met je handen bezig zijn? Heerlijk meditatief één worden met de stof.

Onze ‘vakman’ heeft ook een tafeltje gemaakt. Ik vreesde het ergste toen we het gingen ophalen. Mijn tactiek ‘uitgaan van het ergste, dan kan het alleen maar meevallen’ draaide op volle toeren. Terwijl we op hem afliepen, bukte hij zich om het tafelblad van de grond te pakken. Triomfantelijk hield hij het omhoog. Een zucht van opluchting. Dat ziet er mooi uit! Snel liet ik mijn hand over het hout glijden. Plakt niet en geen splinters. Er was zelfs een randje uitgefreesd. Dit is goed! Of we even geduld hadden. De poten moesten er nog onder. Loom liet ik me in één van de showmodel-stoelen vallen in de schaduw van een boom en keek naar het verkeer dat voorbij raasde. Eindelijk, hij snapt wat we bedoelen! Met deze man kan ik praten. Die begrijpt wat kwaliteit is, zonder de esthetiek uit het oog te verliezen. Trots keek ik naar hem om. NEEEE!!! Dit kan niet waar zijn! Waarom?! Kan iemand mij vertellen waarom…?!

Ach, wat had ik ook verwacht? Dit is Kameroen. Dit is Afrika. En het ziet er toch best schattig uit?
Vier grote, glimmende spijkers door de bovenkant van het tafelblad geslagen…

Geplaatst door: Marijke