Gisteren kwam een BBA-bus de rotonde vlak bij ons huis over zeilen. Hij raakte het trottoir en verdween al slalommend uit mijn gezichtsveld. Ik kon nog net de bestemming lezen: lijn 140 Aalsmeer. Op de zijkant een grote sticker: ‘buschauffeurs gezocht’. Voor een fractie van een seconde waande ik me in Nederland. Net voordat ik de tjokvolle inhoud waarnam. Tientallen Kameroeners met hun donkere huid tegen de raampjes aangeplakt.
Het was de eerste keer dat ik een bus zag in Yaoundé. De lokale bevolking laat zich hier ‘decadent’ vervoeren per taxi. Alhoewel, een taxirit wordt over het algemeen niet als extreem plezierig beschouwd. Hoe een gemiddeld ritje verloopt? Ten eerste is het belangrijk om te weten dat de verhouding tussen taxi’s en andere weggebruikers ongeveer 60% en 40% is. Aan aanbod geen gebrek dus. En dat zullen we weten ook. Elke taxi toetert minstens één keer tegen elke voetganger. Want de concurrentie is moordend.
Maar ondanks de gretigheid van de taxichauffeurs moet je nogal kwieks zijn om daadwerkelijk in de taxi te belanden. Hij stopt namelijk niet zomaar. De eerste persoon die instapt, bepaalt de bestemming. Iedereen die daarna volgt, moet dezelfde richting uitgaan. De taxi rijdt niet van deur tot deur, maar werkt met herkenningspunten. Dat kan ook niet anders, want in Yaoundé hebben ze geen straatnamen, laat staan huisnummers. Dus je moet een duidelijke, doch zeer korte omschrijving voor handen hebben, indien je naar een taxi ‘roept’.
Want zo gaat dat: de taxi toetert, het passagiersraampje wijd open. Terwijl hij voorbij rijdt, roep je zo snel en zo hard als je kunt ‘je locatie’ naar binnen (zie hier de reden voor het prefereren van zo’n kort mogelijke omschrijving). Meestal is ie ’t er niet mee eens en geeft een extra peut gas om dat te benadrukken. Maar soms ineens, realiseert hij zich: ‘ah, daar kom ik in de buurt!’ en dan trapt hij, met al dat ie halen kan, vol op de rem. Auto’s en andere taxi’s achter hem gaan als vanzelfsprekend automatisch op de rem of rijden er met een ervaren hand omheen, vaak met de nodige geluiden. Dan (en dit is het beste stuk) geeft de taxichauffeur een korte, maar ferme druk op de claxon om aan te geven dat je welkom bent in zijn heiligdom. Meestal zitten er al vier andere mensen in het voertuig, soms zelfs meer. Daar prop je je zo goed mogelijk tussen. Er wordt verder niet gesproken. Door niemand. Niet bij het instappen en niet bij het uitstappen. Dus daar zit je dan, met z’n zessen of zevenen op elkaar gepakt in een piepklein geel autootje, meestal van Japanse makelij, en niemand die iets zegt. Behalve door het mobieltje natuurlijk, tot je oren ervan piepen. Zo’n rit kost 200 FCFA (€ 0,30), vaste prijs. Dus we mogen niet klagen. Sowieso goedkoper dan de lijn 140 naar Aalsmeer.
Geplaatst door: Marijke
Het was de eerste keer dat ik een bus zag in Yaoundé. De lokale bevolking laat zich hier ‘decadent’ vervoeren per taxi. Alhoewel, een taxirit wordt over het algemeen niet als extreem plezierig beschouwd. Hoe een gemiddeld ritje verloopt? Ten eerste is het belangrijk om te weten dat de verhouding tussen taxi’s en andere weggebruikers ongeveer 60% en 40% is. Aan aanbod geen gebrek dus. En dat zullen we weten ook. Elke taxi toetert minstens één keer tegen elke voetganger. Want de concurrentie is moordend.
Maar ondanks de gretigheid van de taxichauffeurs moet je nogal kwieks zijn om daadwerkelijk in de taxi te belanden. Hij stopt namelijk niet zomaar. De eerste persoon die instapt, bepaalt de bestemming. Iedereen die daarna volgt, moet dezelfde richting uitgaan. De taxi rijdt niet van deur tot deur, maar werkt met herkenningspunten. Dat kan ook niet anders, want in Yaoundé hebben ze geen straatnamen, laat staan huisnummers. Dus je moet een duidelijke, doch zeer korte omschrijving voor handen hebben, indien je naar een taxi ‘roept’.
Want zo gaat dat: de taxi toetert, het passagiersraampje wijd open. Terwijl hij voorbij rijdt, roep je zo snel en zo hard als je kunt ‘je locatie’ naar binnen (zie hier de reden voor het prefereren van zo’n kort mogelijke omschrijving). Meestal is ie ’t er niet mee eens en geeft een extra peut gas om dat te benadrukken. Maar soms ineens, realiseert hij zich: ‘ah, daar kom ik in de buurt!’ en dan trapt hij, met al dat ie halen kan, vol op de rem. Auto’s en andere taxi’s achter hem gaan als vanzelfsprekend automatisch op de rem of rijden er met een ervaren hand omheen, vaak met de nodige geluiden. Dan (en dit is het beste stuk) geeft de taxichauffeur een korte, maar ferme druk op de claxon om aan te geven dat je welkom bent in zijn heiligdom. Meestal zitten er al vier andere mensen in het voertuig, soms zelfs meer. Daar prop je je zo goed mogelijk tussen. Er wordt verder niet gesproken. Door niemand. Niet bij het instappen en niet bij het uitstappen. Dus daar zit je dan, met z’n zessen of zevenen op elkaar gepakt in een piepklein geel autootje, meestal van Japanse makelij, en niemand die iets zegt. Behalve door het mobieltje natuurlijk, tot je oren ervan piepen. Zo’n rit kost 200 FCFA (€ 0,30), vaste prijs. Dus we mogen niet klagen. Sowieso goedkoper dan de lijn 140 naar Aalsmeer.Geplaatst door: Marijke
geweldig verhaal!
BeantwoordenVerwijderen